ႏိုင္ငံေရး ရင္ဖြင့္စကား

-ဦးေလးစုိး
-ေ၀ေမာ္ -၁၂-၁၂-၂၀၁၁ က်ေနာ္“ဆိုင္းဘုတ္မရွိသူမ်ား”စာစုေလးကုိေရးလုိက္တဲ့အခါ ေဖ့စ္ဘုတ္မိတ္ေဆြတစ္ဦးကလည္း“ဆုိင္းဘုတ္မရွိသူမ်ားနဲ႔ ဆုိင္းဘုတ္ရွိသူမ်ား” ဆုိျပီး သူ႔အျမင္သူ႔ အေတြ႔အၾကံဳေလးကုိ ျဖည့္စြက္ ေရးသားလာတယ္ခင္ဗ်။
သူေရးတဲ့စာကုိ က်ေနာ္ဖတ္ေနရင္းက သူနဲ႔နာမည္ခပ္ဆင္ဆင္ လူတစ္ေယာက္ကုိ အမွတ္ရလုိက္ မိပါတယ္။ အဲဒီသူကေတာ့ဦးေလးစုိး။ဒီေနရာမွာဦးေလးစုိးလုိ႔အမည္နာမျပဳလုိက္ေပမယ့္က်ေနာ္တုိ႔သူ႔ကုိ“ဦးစုိး”လုိ႔ပဲေခၚၾကတာပါ။က်ေနာ္တုိ႔ရြာကစာၾကည့္တိုက္မွဴးေပါ့ေလ။

စာၾကည့္တုိက္ဆုိတာကလည္းအရင္တစ္ပတ္ေရးတဲ့စာထဲကက်ေနာ္ဦးစီးတည္ေထာင္တဲ့စာၾကည့္တုိက္မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္မေမြးခင္ကတည္းကရြာမွာရွိေနျပီးသားစာၾကည့္တုိက္ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ရြာနဲ႔သူတုိ႔ရြာက၂မုိင္ေလာက္ေတာ့ေ၀းတယ္ခင္ဗ်။လမ္းေလွ်ာက္ရင္၄၅မိနစ္ေလာက္သြားရပါတယ္။

စာၾကည့္တုိက္နဲ႔စျပီးဆက္သြယ္မိခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အသက္က ၁၆ ႏွစ္ သူက ၅၀ နီးနီး။
ေတာသားဆုိ ေပမယ့္လည္း သူ႔ရုပ္သြင္က ျမိဳ႕သားပံုေပါက္ေနတယ္။
၀၀ဖုိင့္ဖုိင့္၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကကြမ္းမစားဘဲကုိရဲေနျပီးဘုိကျပားလားေအာက္ေမ့ရတယ္။
သူငယ္ငယ္ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းတက္တုန္းကရုိက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုထဲမွာနက္ကတုိင္နဲ႔ဆုိေတာ့ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းတာပဲ။

၁၉၆၀ျပည့္ႏွစ္မွာသူဆယ္တန္းေအာင္တယ္လုိ႔သိရပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ကကုိးတန္းေအာင္ရင္ ၾကိဳက္တဲ့လုိင္းကုိေရြးလုိ႔ရတဲ့အခ်ိန္။သူဘာေၾကာင့္ျမဳိ႕မွာ၀န္ထမ္းမလုပ္ဘဲရြာျပန္ျပီးလယ္လုပ္ေနရnတာလဲ အစပုိင္းမွာက်ေနာ္မသိပါဘူး။ေနာက္ေတာ့မွတျဖည္းျဖည္းသိလာရတယ္။သူက ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ဘ၀ကုိေျခစံုပစ္ထားတာ။သူ႔မွာတစ္ဦးတည္းေသာသားတစ္ေယာက္ လည္းရွိတယ္။က်ေနာ္နဲ႔အသက္အတူတူပါပဲ။သားေလး မီးတြင္းမွာ သူ႔ဇနီးဆံုးသြားခဲ့ျပီး က်ေနာ္နဲ႔ ဆံုတဲ့အခ်ိန္ထိ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္။သူကလည္း တစ္ဦးတည္း ေသာ သားပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းကအေဖဆံုးသြားျပီးမိခင္မုဆုိးမၾကီးနဲ႔အတူေနရတာ။

သူရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ျပည္သူ႔ဂ်ာနယ္မွာကဗ်ာေလးေတြ ေရးခဲ့တာက်ေနာ္ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေလး ဟယ္ရီတန္အမွတ္တရ။ သူနဲ႔အတူ ေက်ာင္းေနဘက္ေတြ ကုိကုိးကၽြန္း ေရာက္သူ ေရာက္၊ ပါတီယူနစ္ ဥကၠဌျဖစ္သူက ျဖစ္နဲ႔ သူကေတာ့ လယ္သမားၾကီးစစ္စစ္။ ၁၉၈၇ ေလာက္မွတ္တယ္၊ သူ႔လုိပဲဘ၀အေဖာ္မဲ့ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ ေနာက္ထပ္ အိမ္ေထာင္ ျပဳလုိက္တယ္။သားေလးတစ္ဦးထြန္းကားလာျပန္တယ္။
သူ႔နဲ႔ရင္းႏွီးမႈတာရွည္လာတာနဲ႔အမွ် သူ႔ေၾကာင္းကုိလည္း ပုိပုိသိလာရေတာ့ (သူကုိယ္တုိင္ေျပာတာ ထက္ အျခားသူေတြေျပာတာက မ်ားမ်ားပါ) က်ေနာ္သူ႔ကုိ မေလးစားဘဲ မေနနုိင္ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။

သူတုိ႔ရြာမွာရြာလယ္လမ္းကုိ ေက်ာက္ျပားခင္းဖုိ႔စုေ၀းတုိင္ပင္ၾကျပီးသူကရန္ကုန္ျမိဳ႕ကုိသြားဘိလပ္ေျမရဖုိ႔စံုစမ္းတယ္။

ရဖုိ႔ေသခ်ာျပီဆုိမွ ရြာကုိျပန္လာ ပုိက္ဆံစုျပီး ေနာက္တစ္ေခါက္သြားထုတ္ဖုိ႔ စီစဥ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘိလပ္ေျမကခ်က္ခ်င္းထုတ္လုိ႔ရမယ္အဆင္ေျပလာတယ္။အဲဒီမွာသူရြာ မျပန္နုိင္ေတာ့ဘူး။သူ႔မွာပါလာတဲ့ပုိက္ဆံေလးရယ္လုိေနတဲေငြငါးေထာင္ကုိရန္ကုန္မွာရွိတဲ့သူ႔ဦးေလး ေခတၱေခ်းငွား ေပးတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္-ျပည္ ဧရာ၀တီသေဘၤာနဲ႔ ဘိ လပ္ေျမေတြသယ္ျပီးရြာကုိျပန္လာခဲ့တာေပါ့။
ရြာကလူေတြလည္း အားရ၀မ္းသာပဲ လွည္းေတြနဲ႔ဘိလပ္ေျမေတြကုိသယ္ျပီး ေက်ာက္ေတြစု၊ သဲေတြ သယ္နဲ႔ ၀ုိင္း၀န္းလုိက္ၾကတာ၊ရြာလမ္းေတာ့ျပီးသြားတယ္။အစည္းအေ၀းလုပ္တုန္းကဘိလပ္ ေျမအလွဴေငြကုိပါးစပ္နဲ႔စာရင္းေပးထားၾကတာ။ တကယ္လက္ေတြ႔လည္းလုိက္ေကာက္ေရာ လက္ငင္းမေပးနုိင္ၾကသူေတြ ကမ်ားေနတယ္။ ဦးေလးစုိးက သိပ္ျပီး စိတ္ရႈပ္မခံပါဘူး။အိမ္ မွာရွိတဲ့ ေရႊထည္ပစၥည္းေတြေရာင္းျပီးရန္ကုန္ကအေၾကြးကုိေျဖရွင္းလုိက္ပါတယ္။
မုိးတြင္းအခါရြာလယ္လမ္းေပၚမွာရဟန္းသံဃာေတြဆြမ္းခံၾကြတဲ့အခါေရာလူေတြေလွ်ာက္တဲ့အခါမွာပါ ရႊံ႕ဗြက္မရုန္းရဘဲသြားေနၾကတာကုိၾကည့္ျပီးသူပီတိျဖစ္ေနတာ။“သူၾကီးဘုရားရြာသားေကာင္းမႈ” ဆုိရုိးစကားဟာ ဦးေလးစုိးနဲ႔ေတြ႔မွေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားရေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ခုကသူ႔အေမရဲ႕စီးပြားေရးနဲ႔ဆုိင္တယ္လုိ႔ေျပာရပါမယ္။ သူ႔အေမက ရြာမွာေသာင္သာသူ (ဥစၥာဓနျပည့္စံုသူ)ဆုိေတာ့ေငြတုိးေလးဘာေလးေပးတယ္။ တစ္ရြာလံုး သူတုိ႔နဲ႔ကင္းသူမရွိသ ေလာက္ပါပဲတဲ့။ သူကေတာ့ သူ႔အေမလုပ္ရပ္ကုိ မႏွစ္သက္ဘူး။ သူ႔အေမမေသခင္မွာ နာ တာ ရွည္သေဘာျဖစ္ျပီး အိပ္ယာထဲလဲတယ္ ဆုိလားပဲ။အဲမွာ ေၾကြးေတြကုိမွန္ မွန္လုိက္မေတာင္းနုိင္ ေတာ့ဘူး။ သူကလည္း ဖိဖိစီးစီး မေတာင္းဘူး။အေမအတြက္လုိသမွ်ေဆးဖုိး၀ါးခကုိအိမ္မွာရွိတဲ့အတြင္းပစၥည္းေလးေတြထုခဲြေရာင္းခ်ျပီးကုသေပးတယ္။
အေမဆံုးေတာ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ အေၾကြးစာရင္း စာအုပ္ေလးပဲက်န္ေတာ့တယ္ေလ။
အဲမွာ သူက စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ စာရင္းအတုိင္း ေၾကြးရမယ့္သူတစ္ဦးခ်င္းကုိ လုိက္ေတြ႔တယ္။
စျပီးယူထားတုန္းကအရင္းအတုိင္းပဲ ျပန္ေပးပါ။အတုိး ေပးစရာမလုိဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။တခ်ဳိ႕က ေပးျပီးျပီလုိ႔ျငင္းလုိက္တယ္။အဲဒါဆုိသူက တခါတည္းစာရင္းဖ်က္လုိက္တာပဲ။ တခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့ ရွိတဲ့လယ္ယာ၊လွည္းႏြားေတြကုိ တန္ဖုိး သင့္ျပီး ခ်ေပးၾကတယ္။ဒီလုိလည္းသူက မယူျပန္ဘူး။ ေနာင္ေျပလည္မွေပးပါဆိုျပီးလွည့္ျပန္လာတယ္။
သူ႔စိတ္ထဲမွာ အေမထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြအေပၚ ဘာမွစဲြစဲြလမ္းလမ္း မရွိသလုိထင္ရတယ္ဗ်။
သူေျပာ ေလ့ရွိတယ္.. “အေမက ေငြတုိးေပးတာဆုိေတာ့ သူထားခဲ့ပစၥည္းေတြအေပၚမွာ ငါသိပ္ျပီး လိပ္ျပာမသန္႔ဘူး။ဒါေၾကာင့္ ဒီပစၥည္းေတြကိုအေျချပဳျပီး တုိးပြားေအာင္လည္း ငါမလုပ္ခ်င္ဘူး။ ကုန္ခ်င္ကုန္ပေစ ငါမႏွေျမာဘူး” တဲ့။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အဲလုိကုိ ယတိျပတ္ ဆံုးျဖတ္ထားတာဗ်။
၁၉၈၈လႈပ္ရွားမႈၾကီးအရွိန္ရလာတဲ့အခါ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ဦးေလးစုိးတုိ႔အဖဲြ႔ ေရတြင္းထဲကုိ ဒုိင္ဗင္ပစ္တဲ့ကိန္း ဆုိက္ေတာ့တာေပါ့(က်ေနာ္ရန္ကုန္ကုိေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္)။သူတုိ႔ကDaitoဖေယာင္းစကၠဴေပၚမွာ မင္မရွိတဲ့ ေဘာပင္နဲ႔စာေတြေရး၊ ထိပ္နားက အေလးတစ္ခုခုနဲ႔ဖိထား၊ ေအာက္နားကုိ ကဒ္ထူနဲ႔ခ်ဳပ္၊ ဖေယာင္း စကၠဴေအာက္မွာ ဖူးစကက္စာရြက္ေတြထည့္၊ အေပၚကုိ

မိတၱဴကူးေဆး (Gestener Ink) ေတြညွစ္ခ်၊ မီးေခ်ာင္းအကၽြမ္း တစ္ခုနဲ႔ ေဆးေတြ ကိုအ ထပ္ထပ္ဆဲြခ်လုိက္တာ ဒီမုိကေရစီေရး ေၾကညာခ်က္ေတြ တစ္ရြက္ျပီး တစ္ရြက္ ထြက္လာတယ္။
ရြာထိပ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းဟာ သူတုိ႔သပိတ္စခန္းျဖစ္သြားတယ္။ စစ္တပ္က အာ ဏာသိမ္းျပီးတဲ့ေနာက္ နယ္ေျမစုိးမုိးေရးလုပ္ဖုိ႔ ဟသၤာတမွာရွိတဲ့ ခလရ(၁၈)က တပ္စိတ္တစိတ္ ရြာနားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ လာစခန္းခ်တယ္။ သူတုိ႔ေရာက္ျပီး သံုးေလးရက္အၾကာ ရြာအေၾကာင္းစနဲနာျပီးျပီ။ ဘယ္သူေတြဘာလုပ္ခဲ့ တယ္ဆုိတာ သိသင့္သေလာက္သိျပီးျပီ။
တစ္ေန႔ေန႔လည္မွာဦးေလးစုိးရဲ႕အိမ္ကုိစစ္သားေတြျဗဳန္းဆုိလာ၀ုိင္းပါေလေရာ။တစ္ရြာလံုးလႈပ္လႈပ္ ရွားရွားျဖစ္သြားတာပဲ။ျပီးေတာ့သူ႔ကုိဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေခၚသြားတယ္။
တစ္ရြာလံုးဘယ္စိတ္ေကာင္းနုိင္ပါ့မလဲ။ ဟုိေရာက္လုိ႔ အရမ္းကန္ႏွိပ္စက္ကလူ လုပ္ေနရင္ ဒုကၡပဲလုိ႔ ေတြးျပီး တခ်ဳိ႕လူေတြက ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္မွာ ေယာင္ေပေယာင္ေပလုပ္ရင္း ေက်ာင္းထဲကုိ အကဲခတ္ၾကတယ္။ ဘာမွရုတ္ရုတ္သဲသဲမျဖစ္လုိက္ဘဲညေန၄နာရီေလာက္မွာဦးေလးစုိး ေက်ာင္းေပၚကျပန္ဆင္းလာတာကုိေတြ႔ေတာ့မွအားလံုးစိတ္ေအးနုိင္ၾကတာ။ဦးေလးစုိး အိမ္ျပန္ ေရာက္တဲ့အခါ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးစစ္ေျမျပင္က ျပန္လာသလုိမ်ဳိး ဟုိမွာ ဘာေတြ ေမးလဲ၊ ထုိးတာၾကိတ္ တာ ရုိက္တာႏွက္ တာရွိလား စသျဖင့္တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဗ်ဴးၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
ဦးေလးစုိးက သူ႔၀သီအတုိင္း ေအးတိေအးစက္နဲ႔“ဘာမွမလုပ္ပါဘူးဗ်ာသိပ္လည္းေထြေထြထူးထူးမေမးပါဘူး၊ ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္တပ္ၾကပ္ၾကီးက က်ေနာ့္ကုိအၾကာၾကီးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ျပီးေတာ့မွ ဦးစုိးပံုၾကည့္ရတာေတာ့ ေအးေဆးရုိးသားတဲ့ပံုပဲ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကဦးေလးလည္းအသက္ေတာ္ေတာ္ေလးရေနျပီပဲ။ဘုရားတရားေလးဘာေလးလုပ္ေအးေအးေဆးေဆးေနပါဗ်ာ။ဒီနုိင္ငံေရး ကိစၥေတြ ေခါင္းရႈပ္ခံမေနပါနဲ႔” လုိ႔ေျပာတယ္တဲ့ဗ်။
ဟုတ္လည္းဟုတ္နုိင္ပါရဲ႕။ သူ႔ဟန္ပန္က စုိးရိမ္တယ္လည္းမဟုတ္၊ ေၾကာက္တဲ့ဟန္လည္းမျပ။
တကယ့္ရင့္က်က္သူၾကီးလုိ။သူကအဲေလာက္ကုိအေနအထုိင္ပိရိတယ္။က်ေနာ္တုိ႔စာၾကည့္တုိက္အဖဲြ႔၀င္တစ္ေယာက္ကေထာပနာျပဳဖူးတယ္။“သူ႔ပံုၾကီးကုိကမဟုတ္တာေျပာရင္ေတာင္ ယံုရမယ့္ရုပ္ၾကီး” တဲ့။ဦးေလးစုိးနဲ႔ တစ္ေန႔လံုးကုန္ေအာင္ စကားထုိင္ေျပာၾကည့္၊ တစ္ဖက္လူေျပာသမွ်ကုိ သူ႔ခမ်ာမျငင္းတမ္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ နားေထာင္ ေနတာမ်ား တကယ့္ကုိအားနာစရာၾကီး။
ရယ္စရာရွိရင္ေတာ့ သူက ဟန္မေဆာင္တမ္း ၀က္၀က္ကဲြေအာင္ရယ္ခ်ပစ္လုိက္တာ။
လူအေတာ္မ်ားမ်ားကသူနဲ႔စကားေျပာရတာကုိေက်နပ္ၾကတယ္။
က်ေနာ္စာၾကည့္တုိက္ကုိေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ေရာက္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေျခအေနကအေတာ္ယိမ္းယုိင္ ေနပါျပီ။ ႏွစ္ တုိင္း သူဦးေဆာင္ျပဳျပင္ေနက် စာၾကည့္တုိက္ေလးကုိ ေခါင္းမုိး မမုိးနုိင္ေတာ့လုိ႔ နီးစပ္ရာ အိမ္တစ္ လံုး ေပၚ မွာ စာအုပ္ေတြပံုထားတာကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္။အသင္းသားေတြထံကရန္ပံုေငြလည္းမွန္မွန္မရေတာ့ဘူးထင္ ပါရဲ႕။က်ေနာ္ေရာက္ဖူးေနက်သစ္သားပ်ဥ္ ေထာင္အိမ္ၾကီးေနရာမွာ၀ါးဘုိးၾကမ္းခင္းအိမ္ငယ္တစ္ေဆာင္အစားထုိးေရာက္ရွိေနေပျပီ။
ေနာက္ ၂ ႏွစ္ေလာက္အၾကာ က်ေနာ္ရန္ကုန္မွာရွိေနတုန္း ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ရြာကအသိတစ္ဦးနဲ႔ မထင္မွတ္ ဘဲဆံုေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။
ကားေပၚမွာတဲြလဲခုိစီးေနရင္းရြာကအေၾကာင္းေတြေျပာျဖစ္ရာကဦးေလးစုိးဇနီးဆံုးသြားတာကုိသိလုိက္ ရေတာ့တယ္။ျမစ္ကမ္းျပိဳလို႔ရြာလည္းေရႊ႕လိုက္ရျပီတဲ့။ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္လူမမယ္သားတစ္ေယာက္ကုိ အေဖာ္ျပဳရင္း ဘ၀ကုိရုန္းကန္ ျဖတ္သန္းေနရမယ့္ သူ႔ပံုရိပ္ကုိ က်ေနာ္ျမင္ ေယာင္ေနမိပါတယ္။
အရင္လုိအားမာန္အျပည့္ရွိနုိင္ပါေတာ့မလား။သန္႔ရွင္းၾကည္လင္ေသာ သူ႔အျပံဳးနဲ႔ နား၀င္ပီယံ သူ႔ရယ္သံ ကုိျမင္ရ ၾကားရပါေတာ့မလား။ေနရာသစ္မွာလူသစ္၊စိတ္သစ္နဲ႔ဘ၀သစ္တစ္ခုကုိတည္ေဆာက္နုိင္ပါေစလုိ႔မရဲတရဲ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ဆံုရပ္ေဂဟာစာၾကည့္တုိက္အ၀င္ေပါက္နားမွာခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ့စာေၾကာင္းေလးကုိယေန႔ တုိင္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။

“မိမိ၏ ဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမကုိ ခ်စ္ခင္ျမတ္နုိးစိတ္သည္ မိမိတုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအေပၚ ခ်စ္ျမတ္ နုိုးေသာမ်ဳိးခ်စ္စိတ္၏ဗီဇအေျခခံအုတ္ျမစ္ပင္ျဖစ္ပါသည္”(ဟုိခ်ီမင္း)

ေ၀ေမာ္
၁၂-၁၂-၂၀၁၁